W naszym kościele są sprawowane Msze św. niedzielne w soboty o godz. 18.00 i o godz. 19.00. Po zniesieniu dyspensy od uczestnictwa we Mszy świętej niedzielnej, przywracamy Mszę św. o godz. 19.00 do odwołania.
Kościół o sposobie spełnienia obowiązku uczestniczenia we Mszy św. wypowiada się w kanonie 1248 Kodeksu Prawa Kanonicznego w następujący sposób: „Nakazowi uczestniczenia we Mszy św. czyni zadość ten, kto bierze w niej udział, gdziekolwiek jest odprawiana w obrządku katolickim, bądź w sam dzień świąteczny, bądź też wieczorem dnia poprzedzającego”. Jak widać, kanon ten nic nie mówi na temat przyczyn naszej decyzji co do dnia uczestniczenia we Mszy św. Termin, w którym udamy się na Mszę świętą – w sobotę wieczorem (lub inny dzień poprzedzający święto) czy też w sam dzień świąteczny – zależy tylko od nas. Tak więc z formalnego punktu widzenia wszystko jest w porządku. Należy jednak pamiętać, aby idąc na Mszę św. w sobotę wieczorem, zachować charakter świąteczny Niedzieli. Zgodnie z poleceniem Boga Izraelici zobowiązani byli do świętowania szabatu czyli siódmego dnia, dnia Bożego odpoczynku po dokonanym dziele stworzenia. Jednak po Zmartwychwstaniu Chrystusa, które miało miejsce w pierwszym dniu tygodnia (w niedzielę), rozpoczął się nowy etap w historii zbawienia. Etap ten jest czasem nowego stworzenia. I właśnie ten dzień nowego stworzenia, bo zostało ono zapoczątkowane Zmartwychwstaniem i umocnione zesłaniem Ducha Świętego też w niedzielę, obchodzimy jako najważniejsze święto każdego tygodnia.
Warto pamiętać, że w uroczystość Zesłania Ducha Świętego – 31 maja 1998 r. – Ojciec Święty Jan Paweł II podpisał list apostolski „Dies Domini”, w którym bardzo dokładnie uzasadnia motywy i sposób świętowania Dnia Pańskiego, czyli niedzieli. Najpierw rozważana jest niedziela jako „dies Domini” (dzień Pański), gdzie istotna jest „pamięć” – wspominanie wielkich dzieł Bożych (szczególnie dzieła stworzenia). Następnie mówi się o „dies Christi” (dniu Chrystusa), co pozwala odróżnić chrześcijan od wyznawców innych religii poprzez wskazanie na ich wiarę w Chrystusa Zmartwychwstałego, posyłającego Ducha Świętego z Jego niezliczonymi darami, Chrystusa dokonującego „nowego stworzenia”. Trzecia myśl dotyczy „dies Ecclesiae” (dnia Kościoła). Chrystus jest obecny w zgromadzeniu eucharystycznym, towarzyszy Ludowi pielgrzymującemu, zapewnia nam pokarm poprzez uczestnictwo w „Uczcie Słowa i Ciała Pańskiego”. Potem jest mowa o „dies Hominis” (dzień Człowieka). Niedziela staje się dniem radości (w Chrystusie), dniem odpoczynku i solidarności z drugim człowiekiem. Następnie przywołane jest określenie „dies Dierum” (dzień Dni – ważniejszy niż wszystkie inne). Niedziela bowiem jest świętem nadrzędnym, objawiającym sens czasu, podkreślającym, że Chrystus jest Początkiem i Końcem („Alfa i Omega”) wszystkiego.
